Νοοτροπία: στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου.

- Εrnest Hemingway once wrote:

 “The world is a fine place and worth fighting for.

I agree with the second part. ”

Tελευταίες λέξεις από την ταινία Se7en, όπως ειπώθηκαν από τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Morgan Freeman, William Sommerset. http://www.imdb.com/title/tt0114369/

H νοοτροπία δεν αλλάζει. Πάει και τελείωσε. Δεν πά' να περνάνε νέοι νόμοι, να αναθεωρούνται οι παλιοί και να ανασκευάζονται, όλα αυτά ως μέρος ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου έχοντας ως σκοπό να υιοθετήσεις μια πιο εκλεπτυσμένη, ανθρώπινη έστω, φιλόξενη ζωή για τους γύρω σου, αν εσύ ο ίδιος δεν θέλεις να αλλάξεις τις καλοβολεμένες σου συνήθειες, δεν πρόκειται να το κάνεις ακόμα και αν σου το επιβάλλει ο “χι”, “ψι”, “ωμέγα” νόμος.

Όλα αυτά που λένε σε ειδησεογραφικά πάνελ, δελτία ειδήσεων, κους-κους και τηλεοπτικά μαγκαζίνα, διάφοροι ειδικοί και μη, αυτόκλητοι εμπειρογνώμονες που άπτονται της ειδικότητας της εφαρμογής του νόμου/των νόμων και των κοινωνικοπολιτικών αναλύσεων με το να χρησιμοποιούν την έννοια “κοινωνία” αυθαίρετα και σωρηδόν και να αναλώνονται ώρες επί παντός επιστητού στο τι πρέπει να κάνει και να αλλάξει η εκάστοτε κυβέρνηση, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εν ολίγοις, είναι παπαριές.

Αλλάζει η νοοτροπία κάποιου; Πόσο μάλλον ενός λαού ολόκληρου; Ναι, αλλά όχι εύκολα, γρήγορα και άμεσα. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια. Προσωπική προσπάθεια. Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει κάποιος να σε διασωληνώσει με τσιπάκια στα μηνίγγια αλά “Κουρδιστό Πορτοκάλι” για να σου εμφυσήσει το τι είναι σωστό και το τι είναι λάθος στην εν γένει συμπεριφορά σου έτσι ώστε μετά εσύ να αρχίζεις να πράττεις αναλόγως. Θέλει προσωπική προσπάθεια για να καταλάβεις τι παίζει. Θέλει να καθήσει κάποιος κάτω, να τα βάλει στο τραπέζι και να αποφασίσει άρδην ότι η εν γένει στάση του προς τους συνανθρώπους του δεν είναι σωστή.

Ο ωχαδερφισμός είναι συνήθεια, είναι στάση ζωής, είναι πιστεύω. Δεν είναι κάτι που αυτόματα υιοθετείται από κάποιον. Αλλά, είναι κάτι που μεταδίδεται συνειδητά και ασυνείδητα από γενιά σε νέα γενιά μέσω του μιμητισμού. Είναι μια εν γένει “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου” στάση. Από την στιγμή που εγώ θα βολευτώ, γιατί να σκεφτώ ότι με την βόλεψη μου, θα κάνω την ζωή πιο δύσκολη, ανυπόφορη για τους γύρω μου.

Τουτέστιν: “Αφού το κάνει αυτός, γιατί να μην το κάνω και εγώ! Αφού καπνίζουν όλοι σε δημόσιους χώρους, γιατί να μην το κάνω και εγώ. Στα παπάρια μου και αν υπάρχει νόμος! Οι νόμοι είναι για να παραβιάζονται! Αφού διπλοπαρκάρουν όλοι, γιάτι να μην το κάνω και εγώ. Ούτως ή άλλως, όλο και κάποιος γνωστός θα βρεθεί να μου σβήσει την κλήση. Δεν 'πα να είναι πεζόδρομος, θα μπω με την αυτοκινητάρα μου αλά ΚΙΤ, Ιππότης της Ασφάλτου, και θα καβαλήσω τον πεζόδρομο να το κολλήσω μπροστά στο ΑΤΜ μην κουραστούν τα ποδαράκια μου έτσι ώστε να κάνω την αναληψούλα μου ξεκούραστα.”

Η εν γένει “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου” στάση είναι μια τσαμπουκαλίδικη νοοτροπία: “Πως τολμάς ΕΣΥ να μου λες να μην καπνίζω μέσα στην καφετέρια; Αυτό που κάνεις είναι φασισμός!!! Έχουμε δημοκρατία! Δεν με νοιάζει αν είναι παιδάκια γύρω μου και η εγκυμονούσα γυναίκα κάθεται δίπλα μου, εγώ γουστάρω να καπνίζω και θα καπνίσω”, είπε το 17χρονο σκατό γεννημένο το 1994 όταν έζησε την χούντα των Συνταγματαρχών του 1967. Αλλά, ακόμη και ο χασικλής, ο θεριακλής Ελληνάρας που όντως έζησε την χούντα του Παπαδόπουλου, του Πατακού και των λοιπών καλών παιδιών, θα κλωτσήσει και θα αντιδράσει αν κάποιος θαμώνας του πει να μην καπνίσει σε κλειστό δημόσιο χώρο. Όταν βγαίνει εις τας Ευρώπας όμως, συμμορφώνεται με τους εκεί κανόνες. Εις την Ελλάδα όμως - την χώρα του Κανένα, του Στ'αρχιδισμού, του Λάκη - φοροφυγά και Γιωτά - Λαζόπουλου, τον παίρνει να το παίξει μάγκας και έτοιμος για τσαμπουκάς. Συνειρμιακά, μου φέρνει στο μυαλό την λέξη που είχε εκστομίσει ο Σοφός των Σοφών παππούλης μου: “Στην Ευρώπη όμως ΚΟΤΕΣ!”

“Στην Ευρώπη, όμως, ΚΟΤΕΣ!”

Α, ρε Σωκράτη, παππούλη μου, πάντα ahead of your time.

Η “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου”  στάση είναι μια βαριεστημένη νοοτροπία: “Σιγά μην κάνω δέκα γύρους για να βρω μια θέση να παρκάρω! Ας αράξω εδώ τα κυβίκά μου στην θέση για άτομα με ειδικές ανάγκες να καλοβολευτώ και βλέπουμε/ας χώσω εδώ το αμάξι μου πάνω στον πεζόδρομο έξω από το σχολείο που περνάνε τα παιδάκια. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου πει κανείς κάτι!” 

Άντε τώρα εσύ να πας σε κάποιον που έχει για Ευάγγελιο την στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου στάση και να το παίξεις Δον Κιχώτης, John Wayne και law enforcement Charles Bronson από το Death Wish και να του βάλεις πόστα: “Καλέ μου κυριούλη, δεν κάνει να καπνίζετε εδώ που είναι κλειστός δημόσιος χώρος! Καλέ μου κύριε, δεν μπορείτε να παρκάρετε: είναι θέση πιασμένη για άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι πεζόδρομος, είναι....είναι, είναι, είναι.....”

Παπαριές! Αυτό λέω εγώ. Αν δεν το βλέπει ο άλλος ότι είναι λάθος, δεν αλλάζει γιατί έτσι είναι και έτσι πρέπει για τον άλλον.

Ενδιαφερόμαστε να κατακτήσουμε την πρωτιά , είτε αυτή είναι σε αθλητικά ή καλλιτεχνικά πλαίσια, με όλα τα μέσα. Ανεξαρτήτως, φυσικά, αν είναι σωστά ή όχι τα μέσα αυτά που χρησιμοποιούμε. Βλέπε παραδείγματος χάριν το κακοσκηνοθετημένο ατύχημα με την μοτοσυκλέτα του Κέντερη και της Θάνου που αξίζει ένα Χρυσό Βατόμουρο και στον Κεντέρη και την Θάνου που πλέον πρέπει να λέγεται Θάνος από τίς ενέσεις τεστοστερόνης. Ακόμη ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η αντιγραφή καρέ-καρέ, πλάνο-προς-πλάνο της ταινίας Κυνόδοντας του καργίολη Γιώργου Λάνθιμου, που εν ολίγοις ξέθαψε την Μεξικάνικη ταινία του Αρτούρο Ριπστάιν, Εl Castillo de la Pureza (1973), η οποία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, και την πλάσαρε ως δικιά του ιδέα. Ούτε ένα στοιχειώδες: “the film was based on the Mexican film by Arturo Ripstein, El Castillo de la Pureza.” Αλλά, έτσι είμαστε: θέλουμε να παίρνουμε την δόξα, τα credit, τα εύσημα αντλώντας ιδέες άλλων και πλασάροντας τες ως δικές μας. Και όταν ρωτάς τον μέσο Νεοέλληνα: “Mα, αυτό είναι απάτη, δεν είναι δικιά του ιδέα! Η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, Κυνόδοντας, είναι ολόιδια με την Μεξικάνικη ταινία El Castillo de la Pureza!” η απάντηση που θα λάβεις είναι πληρωμένη: “Αμέσως να πειτε μια κακιά κουβέντα! Μια Ελληνική ταινία βγήκε καλή και πάει για Όσκαρ και άμεσως πέσατε όλοι να την φάτε!”

Η πάλαι ποτέ dream-team της Άρσης Βαρών του αρχιπροπονηταρά Χρήστου Ιακώβου, ο οποίος Ιακώβου Μπάρμπα-Στάθης πουλούσε πίτσες στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, βρέθηκε όλη τίγκα στην ντόπα προ τριετίας και αποκλείστηκε http://archive.enet.gr/online/online_text/c=115,dt=05.04.2008,id=26746608,18975088
από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008. Αλλά, ακόμη και εκείς μας έφταιγαν οι κακοί οι Αμερικάνοι που βάλθηκαν να σπιλώσουν το Ελληνικό πνεύμα. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, πότε άραγε είχαμε παράδοση στο Ολυμπιακό άθλημα της Άρσης Βαρών πριν έρθει ο Ιακώβου με τον μαγικό ζωμό. Αλλά, ξέχασα...., δεν κάνει να πειράξουμε την “ιερή αγελάδα” που ακούει στο όνομα Ελληνική Ολυμπιακή ομάδα Άρσης Βαρών διότι αυτή η ομάδα μας έφερε τόσα χρυσά άσπιλα και αμόλυντα Ολυμπιακά μετάλλια.

Η δε άλλη ομαδάρα αλά ΝΒΑ του Κολωνακίου με τους στημένους διαιτητές στας Ευρώπας και εντός από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, κουμπαράκι του φαρμακοτρίφτη Πάυλου Γιαννακόπουλου, σαρώνει στο πέρασμα της τα πάντα. Αλλά, κάνεις ΤΖΙΖΖΖ, αν αναφερθούμε πως πήρε το πρώτο Ευρωπαϊκό και πως κατέκτησε όλα τα υπόλοιπα, πόσο μάλλον δε το φετινό, αφήνοντας με εμφανή παράπονα από την διαιτησία τις υπόλοιπες ομάδες.
* http://www.exedrasports.gr/basket/euroleague/article/?aid=103781&scid=1080&team=mpartselona 
*http://www.sport24.gr/Basket/Euroleague/parapona_pianitzani_gia_diaithsia.854560.html

Οι μπαχαλάκηδες τα σπάνε και δεν τους νοιάζει με τι μόχθο και θυσίες απέκτησε κάποιος ένας περίπτερο, ένα μαγαζί, για να το δει να γίνεται παρανάλωμα του πυρός επειδή έτσι γκάβλωσε σε κάποιους να το κάνουνε. Ούτως η άλλως, δεν είναι δικιά τους η περιουσία που καίγεται. Έτσι δεν είναι; To εριστικό, όμως, είναι όταν κάποιοι εξ αυτών λένε με στόμφο ότι επικροτούνε τέτοιες ενέργειες (την καταστροφή ξένης περιουσίας, δηλαδή) γιατί ο “σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Διότι μην ξεχνάμε, το περίπτερο της γιαγιούλας, είναι προϊόν των ξένων τραπεζών και εκπροσωπεί το “κεφάλαιο” Αλήθεια άραγε, τι θα είχαν να πουν όλοι αυτοί αν βλέπανε το δικό τους μαγαζί, το δικό τους φροντιστήριο, το δικό τους περίπτερο να καταστρέφονταν άνευ λόγου και αιτίας. Αλλά, ξέχασα, εκεί έγκειται η δικιά τους περιουσία. Εκεί κάνει ΤΖΙΙΙΙΖ.

Η βαρύτητα της συμπόνιας έχει αξία όταν δεν καταστρέφεται η δικιά σου περιουσία, αλλά παρά ταύτα φροντίζεις να δείχνες την υποστήριξη σου στην συμφορά που υπέστη ο άλλος. Το να είσαι χαιρέκακος και να μιλάς εκ του ασφαλούς παίζοντας το επαναστάτης από τον καναπέ, πέρα του ότι είναι κουτοπόνηρο, θρασύδειλο, είναι αν μην τι άλλο εριστικότατο και ασυναίσθητο. Αλλά, έτσι είναι! Ωσότου, φυσικά, η καταστροφή χτυπήσει την δικιά σου πόρτα. Διότι από την απ΄έξω, μπορείς να λες “κάφτε τα όλα”, αλλά όταν βρεθείς να είσαι εσύ ο αποδέκτης μιας τέτοιας κατάστασης είναι διαφορετικά. Τι θα κάνεις λοιπόν όταν θα καταστρέψουν το δικό σου μαγαζί, την δικιά σου περιουσία; Θα κλαίς με το δάκρυ κορόμηλο και θα ωρύεσσαι διαρρηγνύοντας τα ιμάτια σου: “γιατί σε μένα; Τι έκανα;”

Νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι επειδή κάποτε, πριν από αιώνες, που η αρχαία Ελλάδα ήταν το σημείο αναφοράς για τους αρχέγονους λαούς και πολιτισμούς, εξακολουθεί να υφίσταται κάτι τέτοιο. Του κάκου όμως, και όχι του Τάσου Κάκου. Είμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν. Πιστεύουμε ότι μας χρωστάει ο κόσμος, αλλά επί της ουσίας εμείς είμαστε που τους χρωστάμε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πιστεύουμε ότι ζούμε στο τότε, αλλά ζούμε στο τώρα.



Τhis is This όπως λέει εμφανώς νευριασμένος ο Robert De Niro στην ταινία O Eλαφοκυνηγός (Deer Hunter), όταν αντιλαμβάνεται ότι ο φίλος του (που τον υποδύεται ο John Cazale στην ταινία) όντας πολύ χύμα στην ταινία, ξέχασε να φέρει τις απαραίτητες κυνηγετικές του μπότες. Ο De Niro βάζει σε πόστα τον φίλο του ο οποίος είναι πολύ χύμα στον κόσμο του και δεν αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει γύρω του. This is this! This ain't something else!

Αυτό είναι το τώρα, το σήμερα! Δεν κοιτάς τι έκανες πίσω, τι έκανες πριν από χιλιάδες χρόνια. Κάνεις το καλύτερο για το τώρα και για το αύριο και δεν επαφίεσαι στην κρίση των άλλων που έχουν για σημαία τον ωχαδελφισμό και την “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου” στάση, γιατί θα γίνεις αντικείμενο χλευασμού. Θα είσαι ο περίεργος, ο παράξενος, αυτός που προσπαθεί να κάνει την διαφορά. Δεν θα υπάρξει καμιά ουσιαστική διαφορά όμως. Γιατί θα συμπορεύεσαι πάντα με λίγους και θα είσαι δακτυλοδεικτούμενος.