Αναζήτηση του έρωτα σε χαλεπούς καιρούς.

Σε μια εποχή που 'χουμε ανάγκη την αγάπη, τον έρωτα, την άνθρωπινη επαφή, και ας είναι λάθος, οι ηθικές αξίες έχουν χαλαρώσει. Πλέον, έχουν αντικατασταθεί με το εφήμερο, το σταδιακό και το πατ-κιουτ ψεκάστε σκουπίστε, τελειώσατε μοντέρνο γαμήσι.

Το οδοιπορικό ταξίδι μας στις πιάτσες του Κιέβου μας ανοίγει τα μάτια. Μας δείχνει την αθέατη πλευρά ενός κόσμου που ποτέ μας δεν είχαμε φανταστεί ότι μπορούσε να υπάρξει. Ενός κόσμου διαφορετικού από τον δικό μας. Ενός κόσμου της ακολασίας, του αγοραίου έρωτα χωρίς προφυλάξεις και ενοχές. Ενός κόσμου  όπου το μεθυστικό κορμί της ξανθομαλλούσας ιερόδουλης προσφέρεται σε αντάλλαγμα μιας βότκας Νemiroff από τον αντίστοιχο Ουκρανέζικο Μαρινόπουλο της γειτονιάς.

Παράνομα εκδιδόμενες γυναίκες, που μπορεί να αποτελούν φορείς σοβαρών ασθενειών, βουτηγμένες στο αίμα και στο σπέρμα ανήμπορες να αντιδράσουν, αποτελούν εύκολη λεία αδίστακτων μαστροπών. Η κοινωνία απαρακολουθεί σύσσωμη το παρτάκι που στήνεται στις πασαρέλες (Ελληνιστί catwalk) στα γκαλά και στα κοσμοπολίτικα parties της Ολιγαρχίας.

Τίγκα μέστην κόκα, το ανορεξικό μοντέλο εξ Ουκρανίας φιγουράρει την φανέλα του Δαφνοστεφανωμένου Έφηβου με χορηγό την diana το κωλόχαρτο, που φόρεσε κάποτε και ο παιχταράς Λιτόφτσενκο.  

Φάε κάτι μωρή και βάλε λίγο κρέας πάνω σου. Σκιάχτρο έχεις καταντήσει.

http://fashionweek.ua/en/news/eurofashion-party-257

Δίχως Τίτλο.

Πειραιάς, Πασαλιμάνι, Μουράγιο, Καστέλα, Καμίνια.

Ηλιοβασίλεμα στην Πειραϊκή.

Λεβεντιά, ντομπροσύνη, ευθύτητα, ειλικρίνεια και αλήθεια θεμέλια κάθε αρετής. Φτωχολογιά αλλά τιμιότης πάνω απ'όλα. Σταράτες κουβέντες, ένα και 'να κάνουν δύο, όχι "μα, μου ιστορίες, σου 'πα, μου 'πες, σού ξου, μού ξου, μανταλάκια."

Ξενιτιά, απομόνωση, μοναξιά, νοσταλγία για την πατρίδα που άφησες πίσω. Γιατί είναι χαμούρες οι Παναθηναϊκοί! (κλίκ πάνω στις χαμούρες Παναθηναϊκοί).

Σωκράτης Κόκκαλης του Πέτρου και της Στάζι που δάχτυλο σας βάζει. Τάκης Τσουκαλάς, Καραϊσκάκης, Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς.

Έψιλον, Ζήτα, Ήτα, Θήτα, Γιώτα...Γιωτάς.

Bγήκε ο Τράκης, το μπούμπουκι του Παυλάρα (Παύλο - ΘΕΕ ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΠΑΕ), ο Γιώτα-5 ψυχολογικό και παθολογικό που χέστηκε πάνω του όταν ήρθε η ώρα να πάει στρατό ( “μου είπαν η σειρά σου να πας στον στρατό, μεγάλωσες τώρα είσαι δέκαοχτώ”), επειδή τον πόνεσε λίγο το ποζαλάκι του,  και θέλει, λέει, τώρα να 'ρθει να ηγηθεί της αποστολής της ΜΠΑΝΑΘΑΣ μέσα στο ΣΕΦ και να κάνει ο ίδιος ταρζανιές. Φοβάται, λέει, μην γίνει άλλη Ριζούπολη. Ά, ρε Κόκκαλη τους έχεις κάνει να παραμιλάνε. Μιλάμε για αγιάτρευτα ψυχολογικά που δεν θεραπεύονται ούτε με xanax.

Έλα με την όπισθεν, Δημητράκη. Πρώτα, όμως, προπονήσου στο 100άρι γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι δώρο Kinder-έκπληξη θα βρεις.

Xρόνια Πολλά σε σένα. Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα.

Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα.

Σήμερα είναι μια μέρα χαράς και ευημερίας. Σήμερα γιορτάζουμε την ημέρα γέννησης σου. Την ημέρα ελπίδας.

Χρόνια Πολλά, λοιπόν, σε σένα, Σωκράτη (του Πέτρου του Ιατρού) Κόκκαλη.

Χρόνια σου Πολλά και καλά με υγέια, Προεδράρα. Εσύ, που ως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών γεννήθηκες για να γίνεις ο πολυτραγουδισμένος μας ηγέτης (  “ Ο Κόκκαλης, ο Κόκκαλης αγόρασες των βάζελων, των βάζελων, τις μάνες τις έφερε στον Πειραιά τις έκανε πουτάνες, με κανά δυο-με κανά δυο χιλιάρικα γαμάμε τις - γαμάμε τις πουτάνες, και αν δεν έχουμε λεφτά, των βάζελων τις μάνε ”), ο εφιάλτης των πανταχού αλλόθρησκων. Σύνθημα και προσευχή σε όλους τους αγνούς και φιλήσυχους φιλάθλους του Ολυμπιακού.

Εσύ, λοιπόν, ακατάμαχητε και αγέρωχε στυλοβάτη του Ολυμπιακισμού και του ευ αγωνίζεσθαι έχεις σήμερα τα γενέθλια σου και εμείς, εγώ, ως ταπεινοί είλωτες το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σου δώσουμε τις ευχές μας ελπίζοντας να τις δεχτείς. 

Ηλί, Ηλί, Λαμά Σαβαχθανί!

Ο Πρόεδρος του Κόσμου.

Ο Αρσέν Παπάρας.

Άπαξ και αρχίσεις τη μαλακία, τύφλα να 'χει το γαμήσι. Το πολύ το τίκι-τάκα, κάνει το παιδί μαλάκα.

Η γκόμενα του ΔημητροΓκάλη, του ενός και μοναδικού 3-D (Τρία Δέλτα, δηλαδής), του Μichael Jordan (I wanna be like Mike), του αθληταρά με τα χέρια-πλοκάμια και την θανατηφόρα χλέμπα, η δημοσιογραφάρα Δημήτρης Αρσέν Λουπέν Χατζηγεωργίου που του απονεμήθηκε το βραβείο Πουλί Τζερρυ (κάνε "κλικ" πάνω στο Πουλί Τζέρρυ, έχει δώρο-έκπληξη) πέρυσι το καλοκαίρι στη Μονεμβασιά,  έκανε τα τυφλά μάτια όταν ο αγαπητικός του πάτησε την γραμμή του γηπέδου.

Κανόνισε την πορεία σου, μικρέ μάγε της μοσοαφίας. Σκατόβλακα, παπάρα, φλωρόπουστα με το trendy καρεδάκι μαλλί, το Saphire ασημένιο σκουλαρίκι μπίλια 8mm και τις φιρμάτες μάρκες.

Σε ξέρουμε ΚΑΙ σε βλέπουμε. Σε ακούμε και σε διαβάζουμε. Ξέρουμε τι σόι πάστα τανας γίος είσαι: απόφοιτος της Σχολής Συρίγου και του Βασίλη Σκουντούφλη.

Θα σε λούσουμε με πίσσα και πούπουλα και μέτα σουτ σε κανά χαντάκι, μόνος σου θα το κάνεις δηλαδή, να σου πιούνε το αίμα καφενοκόκκινα μυρμήγκια-εργάτες της Βραζιλίας. 

Να επαναλάβω επειδή υπάρχει και κόσμος στο σπίτι του που μπορεί να μην καταλαβαίνει. 

Δημήτρης Χατζηγεωργίου......Πρόβλημα.     

Mε το Σκατό στην Κάλτσα.

Στα εύκολα όλοι είναι μάγκες, δάγκες και μπροστινοί. Στα δύσκολα, ή βγαίνεις μπροστά και αντιμετωπίζεις τον αιώνιο αντίπαλο σου, που σου έχει γίνει μόνιμος εφιάλτης ακόμα και στις πιο γλυκιές σου ονειρώξεις με τη Monica Bellucci ή κάθεσαι στη γαλαρία και διαβάζεις την Κατερίνα και τη Μανίνα αφήνοντας το Μπλέκ και το Τρουένο παραδίπλα. 

Ώρα μηδέν. Ο νυν υπερπάντων αγών για τη βαζέλα έχει ημερομηνία: Κυριακή, 11 Μαΐου, του σωτήριου έτους 2003.

Προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος: η sexy Vazela ουσιαστικά κατακτά τον τίτλο με νίκη, ισοπαλία ή ήττα με διαφορά ενός γκολ. Περίπου δύο ώρες πριν από την έναρξη του ματς, οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού από τις φιλήσυχες περιοχές του Κερατσινίου, του Κοδαλλού και των Καμινίων, μετακινούνται προς τις θέσεις τους πάνω από τη φυσούνα με λουλούδια (Ροζέ Γλαδιόλες και Γαρύφαλλα στο αυτί) ανά χείρας έτοιμοι να υποδεχτούν την ομάδα των πούστηδων. Ενώ την αποστολή του Τριφυλλιού, την υποδέχονται με σερπαντίνες, κομφετί, μπαλόνια και με glitter μονόχρωμα χαρτάκια. Στα αποδυτήρια της βαζέλας κυριαρχεί κλίμα ευφορίας, μη μπορώντας να πιστέψουν το γιορτινό κλίμα La Bombonera που έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί του Ολυμπιακού.  

 

Ένα ατυχές συμβάν έμελλε να επισκιάσει την κατά τ'άλλα ήσυχη ατμόσφαιρα του ντέρμπυ όταν ένα γαρύφαλλο που προορίζονταν για το μοντέλο Σωτήρη Κυργιάκο έσκισε την φυσούνα. Το μοντέλο, ή αλλιώς Sotis Kyrgiakos, έσκυψε να το πιάσει και με μια απλή κίνηση, ευχαρίστησε τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

 

Εντός αγωνιστικού χώρου, μια έντονη δυσοσμία έκανε έντονη την παρουσία της. Μια έντονη δυσοσμία σκατού και κατρουλιού προερχόμενη από τα πράσινα στρινγκάκια. 

 

Με τα πολλά, ο Ολυμπιακός νικά κατά κράτος την βαζέλα που μπήκε εξ' αρχής χεσμένη στον αγωνιστικό χώρο, έπαιξε χεσμένη κατά την διάρκεια των 90 λεπτών που κράτησε ο αγώνας, και έφυγε χεσμένη και λερωμένη με τα φλόκια να της φτιάχνουν επιδερμίδα για το καλοκαίρι του 2003 και για τα ερχόμενα 10 χρόνια.

 

Στην ιστορία, ο αγώνας σηματοδοτεί την στάση ζωής μεταξύ του εραστή και της γκαβλίτσας κορασίς Ζωΐτσας Λάσκαρη στον “Κατήφορο”: θέλει γαμήσι και δεν θέλει, φορά μίνι φουστίτσα με τις μπουτάρες να εξέχουν, το μπούστο να βγάζει μάτια και με την ρωγίτσα να σε χαιρετά στήτη και αγέρωχη, αλλά συνάμα το παίζει αγνή, άβγαλτη και παρθενοπιπίτσα. Μια σχέση σαδομαζοχιστική όπου η βιασθείσα γουστάρει να πειράζει τον βιαστή της, αλλά όταν έρχεται η ύστατη στιγμή, το ίδιο απαράμμιλο σενάριο, της διείσδυσης, αυτή κάνει κόνξες και ναζάκια  “Μα, έλα τώρα. Μη! Ζεν θέλω.”    

 

Η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει.

 

Με το σκατό στην κάλτσα ήρθανε, με το σκατό στην κάλτσα φύγανε.

 

Χεσμένοι ήρθανε.....

...χεσμένοι φύγανε.

Tι είναι Τέχνη;

Τι στον πούτσο είναι και τι, εν τέλει, μπορεί να θεωρηθεί τέχνη;  

Μην είν'οι κάμποι; Μην είναι τ´ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της Ελλαδάρας, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά; Μην είναι η υπέροχη και μαστιχωτή κασερόπιτα από τον φούρνο της γειτονιάς - και όχι από τους απατεώνες στα Everest - με το λιωμένο τυρί να απλώνεται βασανιστική μέσα στο στόμα σου, παρέα μαζί με μια ωραία φραπεδιά;  

Μην είναι η αέναη, αλλα και συνάμα περιοδική και περιστασιακή (ένας αχταρμάς, δηλαδή, που ονομάζεται), σιωπή στις ταινίες (τι ταινίες δηλαδή, Οδύσσειες ολόκληρες) του Αγγελόπουλου που μας ανοίγει δρόμους, σοκάκια, πεζόδρομους και λεωφόρους (ΠΑΟ γαμώ την Λεωφόρο....) σε νέα νοήματα και νέα συμπεράσματα σε τούτη την μάταιη ζωή;

Μην είναι το απλανές βλέμμα του πρωταγωνιστή-καρικατούρα στις ταινιάρες του Αγγελόπουλου που σαν άλλο αυτιστικό αυνανίζεται χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα, ενώ ταυτόχρονα αφοδεύει βυζαίνοντας από τα μαστάρια της Καλόγριας του Ελέους που θέλει να γαμηθεί ασύστολα με τον χωρικό γιατί κάθε φορά που τον βλέπει υγραίνεται, αλλά δεν κάνει γιατί “δεν πρέπει” και δεν πρέπει, γιατί “δεν κάνει.” Τελικά είναι βαριά η καλογερική.  

Μην είναι το κουλτουρέ (και καλά) καλλιτεχνικό, απαραίτητο φυσικά, για την πλοκή, γυμνό της Εύας Λάσκαρη στο “Χαμάμ Γυναικών;” Σχετικό: τι βυζάρες και κωλάρα έχει αυτή η γυναίκα! Νάρα σκέτη! Αυτό είναι παρατήρηση, όχι - ούτε καν - ρητορική ερώτηση.  Δεν παίζεται με τίποτα η γκόμενα. Όποιος την είδε στην παραπάνω παράσταση πρέπει να τελείωσε στανταρέ δυό κουταλιές της σουπάς επί τόπου.

Εύα Λάσκαρη, ηθοποιός παύλα μοντέλο παύλα τραγουδίστρια παύλα γκαύλα τούμπανο:

Ηθοποιός σημαίνει δυο κουταλιές της σούπας.

...από πίσω.

...και από μπρος. Δηλαδή εντός και εκτός έδρας.

Αφήνοντας το γκαβλάκι παραπέρα για λίγο, πιανόμαστε πάλι μετά της τέχνης. Μην είναι η μπαρούφα ταινία του Λάνθιμου, “Κυνόδοντας”, μια φτηνή αντιγραφή της Μεξικάνικης ταινίας του Αrturo Risptein, “El Castillo de la Purezza” 1973, (“To Kάστρο της Αγνότητας”), στην οποία ο Λάνθιμος σκηνοθετεί και υπογράφει αλλαξοκωλιές, αιμομιξίες υπό τον 'όρκο της σιωπής', παρουσιάζοντας μας έτσι “το αληθινό πρόσωπο” μιας Ελληνικής οικογένειας; Mιας οικογένειας φαινομενικά κανονικής, αλλά κάτα βάθος διεστραμένης, ανώμαλης, με όψεις εγκληματικού φαινομένου και παρεκλίνουσας συμπεριφοράς. Η δραματική ιστορία μιας οικογένειας σαν την δική μου, την δικιά σας,  μιας οικογένειας που κάλλιστα θα μπορούσε να μένει δίπλα μου, δίπλα σας: στη διπλανή πόρτα του γείτονα. Μπράβο, Λάνθιμε. Αυτό είναι Τέχνη. Όρσε, βλακάκο, που ξέθαψες μια ταινιάρα, όπως το Κάστρο της Αγνότητας, και την έκανες clopy paste πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα καταλάβαινε την κουτοπονηπουστριά σου!

Μην είναι ο Λάκης ο βαψομαλιάς Βλακόπουλος και η 'Σάτυρα δεν έχει Όρια' εκπομπή της πούτσας; Θα μου πείς τώρα, “Ποιός τον γαμάει αυτονέ να πούμε;” 
Πληρωμένη απάντηση:  όλοι οι μετανάστες του Μεταξουργείου. Και αν όχι όλοι, οι μισοί. Και αν όχι οι μισοί, ε...κάποιος θα του τον ακουμπάει. Από τα αριστερά μόνο, για ευνόητους λόγους.

Mε τα πολλά και με τα λίγα, τι είναι τελικά τέχνη; Μπορεί άραγε να αποτυπωθεί μέσα από μια έκφραση, από μια σκέψη, από την ίδια την αγάπη, τον ανιδιοτελή έρωτα, την ίδια τη δουλειά, τον τρόπο ζωής; Μέσα από τον αθλητισμό τον ίδιο; Η απάντηση είναι ναι.

Το σίγουρο είναι ότι τέχνη δεν είναι καλικαντζούρες και νερομπογιές πεταμένες πάνω σέ έναν καμβά ζωγραφικής πλασάροντας μια παπαριά σαν κάτι το διαφορετικό, το πρωτότυπο, σαν μια έκφραση ανησυχίας, ευτυχίας, αγωνίας του Χι, Ψι, Ωμέγα Καλλιτέχνη. Ο οποίος Χί, Ψί, Ωμέγα καλλιτέχνης της πλάκας  έχει την απαίτηση, με περίσσιο θάρρος και θράσος, από τον θεατή να γκαβλώσει με το δήθεν έργο τέχνης που βλέπει κατσικωμένο πάνω σ'ένα τοίχο, και να του μοσχοπουλήσει την συγκεκριμένη κουραδένια ζωγραφιά σαν κάτι το ουάου, το γαμάτο, το εναλακτικό.  

Στις 8 Μαΐου του σωτήριου έτους 2012, η παρακάτω παπαριά μοσχοπουλήθηκε για $86,882,500 million (£53.8m), τουτέστιν €70,126,225.25 Ευρά (πληθυντικός του Ευρώ).
http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-18001432 

Ο Φύλακας του Μουσείου με τον φημισμένο πλέον πίνακα που αναστάτωσε τα δρώμενα του Αρτ Νουβό, Αρτ Ντεκό, Αρ Γιου Φακιν Κιντιγκ Μι, Υπαρξισμού, Ιμπρεσιονισμού, Εξπρεσιονισμού, Κυβισμού, Ντανταϊσμού και Αυνανισμού.

Υπάρχω και δεν υπάρχω, είμαι και δεν είμαι. 'Σ'αγαπάω, μ'ακούς', Σαλαμπάσης.

Φωτιά, γή, ουρανός και θάλασσα. 

Ποτέ τρία χρώματα δεν έκαναν τόσο θόρυβο μαζί.

Η γριέντζο Νεοϋορκέζα αποφεύγει να ρίξει μια ματιά στο έργο αυτό τέχνης.

Όταν μιλάει η εμμηνόπαυση, οι καλλιτεχνικές αξίες αφανίζονται ανησυχητικά, χαμηλώνουν, χάνονται υπό το φώς του σκοταδιού.  

Ο παραπάνω πίνακας ονομάζεται “Α, πηγαίνετε, ρε κοροϊδάκια, και σκάστε τα λεφτά σας για την παπαριά που ζωγράφισα”, από τον γνωστό Τσέχο ζωγράφο Τούμποφλο. Ο τόνος στο Τού. Ο αγοραστής που έσκασε το πακτωλό αυτό μύριων παραμένει ως και σήμερα ανώνυμος, υπό τον φόβο παντόφλας από την γυναίκα του.

Τέχνη είναι να ελίσσεσαι. Να μην πιάνεσαι κορόιδο, από τον κάθε αΐδρωτο πουστράκο και πούδρα που πάει να σου πλασσάρει άλλα ντ' άλλων. Μαγκιά είναι να μην πας να σκάς 150-200 ευρώ/λίρες για ένα παντελόνι DIESEL, Armani, επειδή θα σου κάνει ωραίο κώλο και το ξανθό/μελαχρινό μουνί θα σου την πέσει. Γιατί δεν πρόκειται να σου την πέσει έτσι απλά με ανιδιοτελή, αγνή αγάπη με το βλέμμα καρφί στα μάτια. Το βλέμμα της θα 'ναι γαντζωμένο στην πιστωτική σου κάρτα μέχρι τα μπούνια, και 'συ σαν καλό κορόϊδο που 'σαι θα πιστεύεις τις αγάπες και λουλούδια που θα σου τσαμπουνάει.

Μαγκιά είναι να 'χεις λίγο νιονιό, γνώθι σ'αυτόν, και να μην σκας 5 ευρά (πληθυντικός αριθμός του Ευρώ) για έναν καφέ στην Κηφισιά και στο Κολωνάκι (πάνω στο Κολωνάκι), επειδή και καλά είναι "ιν" και σκάνε γυναικάρες (ψωνάρες) εκεί με τις Λουί - Ντε Φινέ - Βιτό τσάντες. Η επώνυμη μάρκα δέν κάνει τον άνθρωπο, αλλά οι αξίες με τις οποίες έχει γαλουχηθεί. Αυτές είναι που πλάθουν εν τέλει τον χαρακτήρα σου. Αν στην πορεία αλλάξουν, αλλοιωθούν, τότε έτερον εκάτερον. Υποσημείωση δε, ότι δεν είσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι αν συχνάζεις στα Κολωνάκια (πάνω στα Κολωνάκια) και στις Κηφισιές (στις Άνω και στις Κάτω Κηφισιές). Πρέπει να ξέρεις από που ήρθες και που έφτασες, δίχως να  ξεχνάς τις ρίζες σου. Στην τελική, οι άνθρωποι που διαλέγεις να σε περιτρυγυρίζουν και γουστάρεις να συναλλάσσεσαι είναι αυτοί που θα σου σταθούν στις δύσκολες στιγμές. Γιατί στα εύκολα, όλοι είναι μπροστινοί. Στα δύσκολα, είναι η μαγκιά. 

Τέχνη είναι να  έχεις πυγμή, να πατάς το πόδι σου εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Να μην μασάς την τσαπού σου. Να έχεις το θάρρος να υπερασπίζεσαι τη γνώμη σου με επιχειρήματα. Τέχνη είναι να είσαι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι που να μυρίζεσαι απο χιλιόμετρα τον κάθε λογής απατεωνίσκο που πα να σου πουλήσει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. 

Μαγκιά είναι να εμπνέεις σε τέτοιο βαθμό σεβασμό από καλλιτέχνες που να σου δωρίζουν οι ίδιοι τα έργα, τα πραγματικά έργα, τέχνης τους δίχως να σηκώνεις το μικρό σου δαχτυλάκι.

Τέχνη είναι μην πληρώνεις, αλλά να σε πληρώνουν για να βάζουν το όνομα σου στα έργα τους.

Τέχνη και μαγκιά συνάμα είναι όταν ο πολυχρονεμένος Πρόεδρος του Ολυμπιακισμού, υπερασπιστής του αποφθέγματος “Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούνε”, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο απαράμιλλος ηγέτης κάθε Ολυμπιακού, ο εφιάλτης των απανταχού αλλόθρησκων, επιθυμεί διακαώς μια συλλογή από έργα τέχνης και αυτοματώς, στο πάτ-κιουτ, να του αποστέλλονται στην οικία του στις Βερσαλλίες. 

Διότι, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, αρχηγού παρόντος κάθε αρχή παύσατω.

Εγέρθητι!

http://gabr.com/art/images/thankYou/09.jpg

Σαν να είσαι εδώ.

Εορτασμός της απουσίας, στιγμή πρώτη.

Έφυγες, αλλά είσαι ακόμα εδώ. Παντού για πάντα. Στο Φώς (των Σπορ), στο σκοτάδι, στο φεγγαρόφωτο. Σαν μια σκιά που απεγνωσμένα παραμονεύει μεταξύ του τώρα, του πριν και του μετά. Του σήμερα και του χθες και του ελπιδοφόρου αύριου. Μεταξύ του παρελθόντος και του παρατεταμένου αόριστου μέλλοντος.

Παραμονεύεις......και δίνεις το παρών μόνο και εφόσον το θελήσεις. Γιατί εσύ ορίζεις πότε θα φύγεις και πότε θα επιστρέψεις. Γιατί, ναι! Θα επιστρέψεις! Γιατί εσύ επιβάλλεις την τάξη, την αταξία, την σιωπή, την μανούρα, τον θυμό, την οργή, το δάκρυ, το γέλιο και τα ξεσπάσματα. Οι επιθυμίες σου, διαταγές. 

Έτσι λοιπόν, σαν σήμερα, πριν από 19 χρόνια, στις 15 Απριλίου του 1993, εσύ, ναι εσύ, ο υιός του Πέτρου Κόκκαλη του μεγάλο ιατρού - χειρουργού, εσύ ο σπουδαιότερος και αξιολογότερος Έλλην όλων σε προσφορά στον Ελληνικό Πολιτισμό μακράν και με διαφορά, απεφάσισες να αναλάβεις τις τύχες του μεγαλύτερου αθλητικού συλλόγου όλου του κόσμου. Εσύ, ο πλέον σημαντικότερος ευπατρίδης των τηλεπικοινωνιών, ο υπερασπιστής του ευ αγωνίσεσθαι του Ελληνικού και δη Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου. Εσύ, ο απαράμιλλος ηγέτης κάθε Ολυμπιακού, το πιο λαμπρό αστέρι με παγκόσμια ακτινοβολία, 7.500 έτη φωτός μακριά από τ'αλλα ποταπά αστεράκια της πλάκας.

Εσύ, ένας σπουδαίος επιχειρηματίας παγκοσμίου βεληνεκούς με αναγνωρισιμότητα και αναφορές στο ονόμα σου από έγκυρα και έγκαιρα μέσα διεθνούς ενημέρωσης όπως το CNN και το BBC (κάνε click πάνω στο CNN και στο BBC αντίστοιχα. Τώρα!). 

Ναι εσύ, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών βασιλιάς-τιμωρός με την δερμάτινη καμπαρντίνα, ο κατάσκοπος των 5 Ηπείρων Rocco ή/και Krokus που δεν μάσησες την τσαπού σου όταν σου την πέφτανε κοτζάμ κατάσκοποι της Κέι Τζι Μπι και τους γάμαγες τα ράμματα, που όταν πλέον απεφάσισες να επιστρέψεις στα πάτρια εδάφη του Ελλαδιστάν να δικτυώσεις τους βλαχοδήμαρχους που είχαν μείνει όλοι με το τάληρο και το δεκάρικο να κάνουν τηλέφωνο από το κουτί του περιπτέρου, την Δέλτα, την Άλτζιντα της γειτονιάς, και από τον θάλαμο του χωριού, αντί να σου αναρτήσουν κοτζάμ ανδριάντα που τους έκαμες ανθρώπους, σ'έσυραν στα δικαστήρια. Ακόμα και ΄κεί, όμως, δεν μάσησες και τους γάμησες τα πρέκια (πάτα στο "δεν μάσησες και τους γάμησες τα πρέκια").

Ναι, εσύ! Ακατέργαστο διαμάντι της οικουμένης,  διότι εσύ είσαι ο μοναδικός επιφανής ΆΝΔΡΑΣ που βοηθάς έμπρακτα, με έργα (click στο έργα. Δεν θα το ξαναπώ) ανοίγοντας θυγατρικές-γραφεία παροχής τηλεπικοινωνιών προΐόντων INTRAKOM σε ολόκληρη τη χώρα και στο εξωτερικό προσφέροντες έτσι θέσεις εργασίας στους νέους Έλληνες, και όχι με παρλαπίπες, έτσι ώστε να αναστηθεί στα πόδια της η άμοιρη - πλήν περήφανη - Ελλάδα, έτσι μπουρδέλο που την κατάντησε η Νέα Δικτατοριά.

Ναι, εσύ! Γαλαντόμε-κιμπάρη  και διαπρεπή επιστήμων, ώ πολυχρονεμένε και πολυτραγουδισμένε ηγέτη του Ολυμπιακισμού που πήρες τον Ολυμπιακό μας από τα πέτρινα χρόνια (που σαν τώρα θυμάμαι να φέρναμε κάτι 2-2 με Λεβεδειακούς και Ξάνθες και να φεύγουν οι κορνέδες στα καπάκια) και τον ανέβασες άλλο επίπεδο εκεί που ανήκει ξεπαστρεύοντας μια για πάντα πρώτα την μούμια, μετέπειτα τον χομπίστα-ραλλίστα και ολοκληρωτικά - μιά και καλή - την γάγραινα, το καρκίνωμα αυτό που εισήγαγε ως επίσημο παράγοντα τον βαλιτσοφόρο, την λαίλαπα του Βαρδιλογιαννισμού.  

Γιατί, ναι εσύ, βασιλιά και Μεσσία , άγιε Κύριε Σαββαώθ πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου, ωσαννά εν τοις υψίστοις! 

Σαν να είσαι εδώ, λοιπόν, αυτή την σημερινή ημέρα που ανέλαβες τον Ολυμπιακό, σε τιμούμε, σε δοξάζουμε και σου γράφουμε αυτές τις νοσταλγικές αναφορές στο όνομα σου.

Διότι, είσαι Η (το "Η" κεφαλαίο) ανώτερη έκφραση του λευκού φωτός - του συμπαντικού φωτός, το ανώτατο σύμβολο καθαρότητας, αγνότητας και φώτισης.

Απαράμιλλη φινέτσα, αρχοντικό γκανγκστερικό στύλ που παραπέμπει σε Don κάπου στα 1945 στις συνοικίες της Little Italy. Από το πως ανάβει με το σπίρτο το πουράκι των 250 δολλαρίων του έκαστος, το ρολόι χειρός rolex, ως το λινό καλοκαιρινό σακάκι με το γαλάζιο της θάλασσας (του Πειραιά) polo πουκάμισο. Όσο για την λευκή κάλτσα που πάει ασορτί με το λευκό παντελόνι, ο Πρόεδρος ορίζει πότε, αν και εφόσον το θελήσει, θα πρέπει να φορεθεί κάλτσα καλοκαιριάτικα. Γιατί, ο ίδιος ορίζει την μόδα, τις καιρικές συνθήκες, την θερμοκρασία δωματίου και την θερμοκρασία υπό σκιά. 

Δάχτυλο σας βάζει.

Το δάχτυλο είναι ουδέτερο και αποτελεί κάθε μία από τις αρθρωτές άκρες των χεριών και των ποδιών ανθρώπων και ζώων.

Με το δάχτυλο μπορούμε να δοκιμάσουμε ένα γλυκό, να δούμε αν έχει σκόνη ένα έπιπλο, να δείξουμε προς μία κατεύθυνση, να ξύσουμε το κεφάλι μας, να....να....να..... 

Πολλά μπορούμε να κάνουμε με ένα δάχτυλο.

Υπάρχουν πολλές εκφράσεις σχετικά με το δάχτυλο:

• “βάζω το δάχτυλό μου”: παρεμβαίνω σε μια υπόθεση χωρίς να έχω αρμοδιότητα.
• “κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου”: προσπαθώ να κρύψω κάτι που όλοι γνωρίζουν ή καταλαβαίνουν.
• “μετριούνται στα δάχτυλα (του ενός χεριού)”: είναι πάρα πολύ λίγοι / λίγες / λίγα.
• “όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα”: όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
• “παίζω κάτι στα δάχτυλα”: γνωρίζω κάτι πολύ καλά.

Στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, στο Ινστιτούτο Ιατρικής στην Ελβετία, ο διαπρεπής πρωτοπόρος χειρουργός Sock Rates Peter Kokallis ανακαλύπτει το Ελιξήριο της Ζωής.

Όπως, λέει, όμως, μια λαϊκή θυμοσοφία: “Να ταν η ζήλια ψώρα θα γιόμιζε όλη η χώρα”. Έτσι, λοιπόν, δεν άργησαν και οι πρώτες αντιπαλότητες και αντιζηλίες με τους υπόλοιπους γιατρούς (τι γιατρούς δηλαδής, γιατρουδάκια της πλάκας που με ένα κιλό λάδι πήραν το πτυχίο τους) κατηγορώντας τον Sock Rates Kokkalis, μέσω υποβολιμαίων άρθρων σε αμφιβόλου εγκυρότητας Medical Journals, για δήθεν αλχημείες και σαλτιμπαγκισμούς, με ανθρώπους-πειραματάζωα που εναντιώνονται στα Εthics της Ιατρικής.

Ο Sock Rates Kokkalis δεν μάσησε από στυγνούς εκβιασμούς και απειλές ποταπών γιατρουδάκων.Τα μάζεψε και πήρε των ομματιών του φτάνοντας στην Ανατολική Γερμανία και στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, προκειμένου να συνεχίσει τις έρευνες του πάνω στην νεκρανάσταση των αρθρωτών άκρων.

Με τα πολλά, ενοικιάζει ένα δωμάτιο από τον φοιτητή της Ιατρικής και μετέπειτα δεξί του χέρι, Lou Varis (που στην Αρχαία Φοινικική και Βερβερική διάλεκτος σημαίνει Πιράνχας), και μετατρέπει το υπόγειο του κτιρίου του σε προσωπικό του εργαστήριο.

Συνάμα με τις ιατρικές του δραστηριότητες, ο Sock Rates γίνεται μέλος του Υπουργείου Κρατικής Ασφαλείας της Ανατολικής Γερμανίας ή αλλιώς ΣΤΑΖΙ που στην Δωρική διάλεκτο σημαίνει “Ριζούπολη”. Ο απώτερος σκοπός της Ριζούπολης, ή αλλιως ΣΤΑΖΙ, ήταν ο αφανισμός της απανταχού βαζέλας. Πράγμα δύσκολο, αλλά διόλου ακατόρθωτο.

Μετά από μακροχρόνιες έρευνες, ο Sock Rates, κωδικό όνομα Rocco, Crocus, ή Κaskader, βρίσκει, επιτέλους, την σωστή φόρμουλα με μπόλικη αμμωνία και ξύδι ΤΟΠ που θα αφάνιζε από προσώπου γης την sexy βαζέλα. Στο χαλαρό, κλωνοποίησε τις  αρθρωτές άκρες των χεριών του έτσι ώστε το καθένα δάχτυλο ξεχωριστά να μπορούσε να τριγυρνάει παντού, σαν κανονικός αρτιμελής άνθρωπος, με δικό του νου και σκέψη, βρίσκοντας τον στόχο - μπαίνοντας έτσι αργά και βασανιστικά με ηδονή και πάθος - στα οπίσθια των απανταχού αλλόθρησκων.

Για το επιτεύγμα του αυτό, του απονεμήθηκε το παράσημο του Herr, που στα Γερμανικά σημαίνει “Ο Ανυπέρβλητος”. Παράλληλα, μια καινούργια έκφραση βγήκε, που μέχρις σήμερα τον ακολουθεί και ηχεί χαρμόσυνα στα αυτιά της Παγκόσμιας, και όχι μόνο, Ιατρικής Κοινότητας: 

           

                  “Δάχτυλο σας βάζει ο Πράκτορας της Στάζι ” 

Υποχρεωτική ανάγνωση:
http://cryptome.org/kokkalis-stasi.htm

 

Tετέλεσθαι.

Η sexy βαζέλα εν τάφω.

H Λεωφόρος των Στεναγμών.

Εορτασμός της ηδονής στιγμή τέταρτη. Το γενετήσιο μόριο πλέον γίνεται σκληρό και άκαμπτο. Λίγο πριν την εκσπερμάτιση, η σύσπαση των μυών είναι πλέον πραγματικότητα   και η ολοκλήρωση επιτυγχάνεται στην Λεωφόρο των Στεναγμών.

Ο Οργασμός του Άνδρα έχει συνδεθεί ψυχολογικά με τη σεξουαλική του ικανοποίηση και καταξίωση και θεωρείται το καλό τέλος μιας έντονης σεξουαλικής επαφής. Η εκσπερμάτιση είναι το συμβολικό δώρο της ψυχικής έκστασης της ανδρικής κορύφωσης, της ηδονής και της σωματικής ευημερίας. Η ποσότητα του σπέρματος δείχνει το αίσθημα ευχαρίστησης που εισέπραξε ο άνδρας τελειώνοντας.

Στις 21 Μαρτίου του 2001, ημέρα Τετάρτη, η παντελονάτη ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς, φορώντας την φανέλα με τον Δαφνοστεφανωμένο, αμόλησε τα φλόκια της τετράκις πάνω στη ομάδα με σήμα το μαρούλι, δείχνοντας έτσι περίτρανα το αίσθημα ευχαρίστησης και σεξουαλικής ηδονής που εισέπραξε από την sexy-βαζέλα. Με εντολή του Υπουργείου Πολιτισμού, το Κολωνάκι και όλα τα Βου Που φωταγωγήθηκαν ροζ εκείνη την αποφράδα νύχτα.

Ο έρωτας είναι μια συνεχής αμφιβολία, μία ερώτηση, μια κραυγή στο σκοτάδι που αναζητά συντροφιά, μια συντροφιά όχι για μία και μόνο εφήμερη βραδιά αλλά για πάντα. Mια ερώτηση που τίθεται διαρκώς χωρίς, όμως, απαραιτήτως να περιμένει απάντηση:  “Μ'αγαπάει ή δεν μ'αγαπάει;” Και αυτό γιατί όποια και αν είναι η απάντηση, η αμφιβολία θα παραμένει αναπάντητη: “Tώρα που με ξέσκισε από πίσω και από μπρος (εντός και εκτός έδρας δηλαδή), θα με παρατήσει γι'άλλη;”

Μια αμφιβολία σταθερή, αμετακίνητη στο πέρασμα του χρόνου, στο ρου της ιστορίας, κραταιά και πανταχού παρούσα. Πρόκειται για ένα σύγχρονό αστικό ερώτημα που ταλανίζει γενιές και γενιές. Ένα ερώτημα στην δομή της “Εμμανουέλλας”: μιας Εμμανουέλλας που θέλει να κάνει αχαλίνωτο σεξ, αλλά φοβάται μην της βγει τ'όνομα. Μιας Γαλλίδας αμόλυντης κορασίς που θέλει να την ξεσκίσουν, αλλά ο άντρας της, όντας μηχανικός στο επάγγελμα, την έχει στην απ'έξω: κουζίνα, καθαριότητα και μια στο τόσο ένα πεταχτό. 

 

Ωσότου, ένα business trip του αντρός της στην ηδονική Bangkok θα σταθεί αφορμή για να ξυπνήσει ο άλλος της αληθινός εαυτός και να ξεδιπλώσει την γυναικεία υπόσταση της στο ντάκο. Στην χώρα των φετίχ και των ατελείωτης ηδονής, στην χώρα των τεκέδων οπίου και της ντάγκλας ανάμεσα στα lady-boys και του αγοραίου έρωτα, η Εμμανουέλλα μεταμορφώνεται σε σκεύος ηδονής. Σε αντικείμενο πόθου και χλεύης. Πλέον είναι αχαλίνωτη. Δεν την κρατάει τίποτα.

Ο άντρας της είναι πολυάσχολος: δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. Είναι στον κόσμο του. Η Εμμανουέλλα δεν χαμπαριάζει όμως: ξεσαλώνει παίρνοντας πρώτα την οικιακή βοηθό, μετέπειτα την Σουηδέζα και τέλος τον κωλόγερο και μετέπειτα μέντορα της. Ο συγκεκριμένος κωλόγερος την φλομώνει στα ψέματα και στις αρλούμπες για το πως πρέπει να αγαπάει το γαμήσι και για το πως είναι το καθήκον της να αγκαλιάσει και να ενστερνιστεί τα πουτανίστικα “θέλω της”. Η Εμμανουέλλα δεν θέλει και πολλά. Πείθεται με την μία. Πλέον είναι άβουλη και αποδέχεται δίχως “μα και μου” τον ρόλο της. Στο τέλος, μεταμορφώνεται σε ένα πρώτης διαλογής τανάκιπου.  Διότι η Εμμανουέλλα, όπως και η sexy-βαζέλα, είναι πουτάνα ψυχή τε και σώματι.


Με μία ειδοποιός διαφορά, όμως. Οι ερμηνείες εδώ είναι αφαιρετικές. Μπρεχτ-ικές, θα έλεγε κανείς. Η sexy-βαζέλα δεν χρειάστηκε κανένα ταξίδι στην Bangkok για να συνειδητοποιήσει τον ρόλο της στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Έχει φάει μπουκιατσί πολλάκις και έτσι έχει μάθει τι εστί μπανάνα. Δεν χρειάστηκε κανένας κωλόγερος, όπως στην περίπτωση της Εμμανουέλα, για να εξηγήσει το όνειρο στην sexy-βαζέλα.  

Η sexy-βαζέλα γουστάρει αυτό που βλέπει, τρελαίνεται μόνο και μόνο στην ιδέα του γαζώματος και σκύβει γονυπετής και οικειοθελώς. Στο μοιραίο εκείνο βράδυ της Λεωφόρου πριν μια δεκαετία και βάλε, ημέρα επετείου της η αποψινή (21 Μαρτίου 2012), οι ποδοσφαιριστές της ζέλας απολύτως αποστασιοποιημένοι από τα δρώμενα κινήθηκαν σαν υπνωτισμένοι, παρασυρμένοι στο αέναο και αεικίνητο της μοίρας που καθορίζεται όχι από τις πράξεις αυτές καθ'αυτές, αλλά από τις ίδιες τις σκέψεις και την ποσότητας της συνουσίας που μαρτυρά το αίσθημα ευχαρίστησης στον επιβήτορα της. 

Απαλλαγμένη πλέον από ερμηνευτικά τερτίπια του στύλ: “Η νίκη είναι δική μας! Θα κερδίσουμε τον Ολυμπιακό”, η sexy-βαζέλα αποδέχτηκε δίχως πολλά τον παθητικό της ρόλο δίνοντας σκυτάλη στον Ερυθρόλευκο βιαστή της να ασελγήσει ανελέητα και αδυσώπητα στα κωλοβάρδουλα της όχι μία, όχι δύο, όχι τρείς αλλά τέσσερις φορές έτσι στο σβηστό. 

Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Τις πληγές που κλείνουν μόνο για να ανοίξουν καινούργιες.  Τις καινούργιες πληγές που παλινδρομούν φέρνοντας σε θαλάσσιο κύμα που μεταμορφώνεται σε διψασμένο αιμοδιψή λαό. Μια λαοθάλασσα που έδειξε περίτρανα στο πέρασμα του χρόνου, δύο χρόνια αργότερα (στις 11 Μαΐου του 2003) με το Έπος της Ριζούπολης, ποιός είναι ο επιβήτορας και ποιός η Εμμανουέλλα, ποιός κατέχει τον ενεργητικό και ποιός τον παθητικό ρόλο. 

Μια αμφίδρομη σχέση αγάπης και μίσους ανάμεσα στα λιμανίσια Λιοντάρια και στις κότες με το λυρί, ή αλλιώς κότες λυράτες. Μια αμφίδρομη σχέση δεμένη σε μία παλιρροιακή δίνη του πάθους, του μίσους και της απαράμιλλης φιλοδοξίας.

Μια αμφίδρομη ερωτική σχέση ενός ανελέητου ξεσκίσματος που έλαβε χώρα  σαν σήμερα, μια ανοιξιάτικη νύχτα του Μαρτίου, ανάμεσα στην Παντελονάτη ομάδα του Πειραιά και τους Λαγούς με το  Κέλτικο Τριφύλλι, ή αλλιώς λαγόκοτες.

Πριαπισμός.

Οι κατσαρίδες θα μπορούσαν να επιβιώσουν μιας πυρηνικής καταστροφής. Οι φελλοί και τα σκατά θα επιπλέουν μια ζωή και η sexy βαζέλα θα μας βγάζει γούστα γιατί σαν γυναίκα αιμμοραγεί.

Ι) Η Μυσταγωγία της Συνουσίας: Σεξ και Βία.

Κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’80, το αμούστακο σχολιαρόπαιδο των Βορείων Προαστίων αγοράσε το πρώτο του ζευγάρι Timberland βιώνοντας έτσι την απόλυτη ηδονή ότι γάμησε κάτι παραπάνω από την χούφτα του.

Στις αρχές του ’90, ο φλωράκος βάζελος, ο απουσιολόγος του σχολείου και πάντα τελευταίος που θα έβγαινε έξω στην αυλή για διάλειμμα να κλωτσήσει το τόπι (βλέπε: το αντρικό άθλημα, γνωστό και ως ποδόσφαιρο), ο λακές του σχολείου, της καρπαζιάς και της πουστιάς, το πιστό σκυλάκι του ενίοτε δασκαλάκου, σκάει μύτη στο σχολείο κοκορεύοντας για το πανάκριβο Lacoste μπλουζάκι του, πουλώντας παράλληλα μούρη στους συμμαθητές του, και ελπίζοντας συνάμα ότι αυτό (το νέο φιρμάτο μπλουζάκι του) θα του δώσει εισιτήριο για να νιώσει το σχήμα ενός απεστρογγυλευμένου επιδερμικού τριγώνου πάνω στο πέος του.  

Μερικά χρόνια αργότερα, ο μικρός Ιορδάνης, ο καρπαζοεισπράκτορας του σχολείου, ο χλεχλές, ο φλούφης, ο φιρφιρής βάζελος της Σχολής Παπαδοπούλου στην Καλλιθέα, η φλωράντζα του Κολωνακίου, αγοράσε το πρώτο του κασκόλ από την μπουτίκ του Π.Ο.Α. και έγινε αυτομάτως χουλιγκάνι. Την επόμενη μέρα, ο Ιορδάνης πήγε στο σχολείο με περίσσια περηφάνεια, φορώντας το φουσκωτό του μπουφάν με την χήνα, και από μέσα το κασκόλ με το Κέλτικο Τριφύλλι. Μια μοδάτη επιλογή αν μη τι άλλο. 

Τα χρόνια πέρναγαν κα οι επενδύσεις του Ιορδάνη στις επώνυμες μάρκες, Ralph Lauren, Lacoste, Togs Chevignon, έπιασαν επιτέλους τόπο. Ο Ιορδάνης γάμησε την Ελένη από το Γ'3. Η Ελένη ήταν και αυτή απουσιολόγος και ήταν διαφορετική από τ'άλλα κορίτσια. Εν αντιθέσει με τις συμμαθήτριες της, η Ελένη δεν σύχναζε στις καφετερίες και στις ντισκοτέκες. Ήταν πολύ 'ντεκαντάνς' και 'μπας-κλάς' για το επίπεδο της. Πολλά παιδιά μετά το σχολείο πήγαιναν στα Hambo της γειτονιάς λίγο πιο πάνω από την Πλατεία Δαβάκη στην Πλατεία Κύπρου. Υπήρχαν φήμες ότι εκεί κάπνιζαν, έπιναν κανά τσιγαράκι στο παρκάκι και σύχναζαν στα ηλεκτρονικά να παίξουν ποδοσφαιράκι (Temco World Cup), και Super Pang. Η ανατροφή της Ελένης δεν της επέτρεπε να έχει πέρα-δώσε με τέτοιους αλήτες: “Ουαί κι αλίμονο αν κάνεις παρέα μ'αυτούς τους χασικλήδες!”, ήταν η πάγια εντολή, σε αυστηρό ύφος, της Κάθριν, μητέρας της Ελένης.

Η Ελένη γάμησε τον Ιορδάνη και ο Ιορδάνης γάμησε την Ελένη. Mετά από 5 λεπτά πήγαν για καφέ στην Κηφισιά, έφαγαν πράσινη σαλάτα, ήπιαν το Κινέζικο τους τσάι τους σε γυάλινη κούπα, και έκαναν τα καθιερωμένα τους ψώνια στο Εμπορικό Κέντρο.

ΙΙ) Η Ριζούπολη: το στίγμα και η ψυχική νόσος.

Ο Ιορδάνης γάμησε αλλά η τριφυλλοφόρος αρμάδα που υποστήριζε έτρωγε το ένα σκαμπίλι μετά το άλλο. Τι κι αν άλλαζε πλευρό, τι κι αν άλλαζε μάγουλα, τι κι αν άλλαζε γήπεδο, τι κι αν άλλαζε κυλότα, η ομάδα με σήμα το μαρούλι έτρωγε τα καυτά φλόκια στην μάπα, άλλαζε σεντόνια άρον-άρον κι άνοιγε τα πόδια διάπλατα για να βγάλει νέα γούστα.

Ο Εφιάλτης της Ριζούπολης στοίχειωσε για τα καλά τα όνειρα του Ιορδάνη. Η στύση του είχε ήδη να παρουσίαζει δυσλειτουργία μετά την φυγή της ωραίας Ελένης για έναν πιο φιρμάτο και μοδάτο Κολωνακιώτη. Ο Ιορδάνης, όμως, όντας γαλουχημένος με τις αξίες της Αθηναϊκής αλητείας της Θύρας 13, του Κολωνακίου, της Γλυφάδας και της Κηφισιάς μανούριαζε με το παραμικρό σπέρνοντας τον φόβο και τον τρόμο στις φτωχογειτονιές του Κεφαλαρίου και των Βου Που. Ο Ιορδάνης είχε γεμίσει όλους τους τοίχους των νεοκλασσικών και των Εμπορικών Κέντρων με το ψευδώνυμο του: Wild 13. Ήταν ένα άγριο παιδί και η αγριάδα του αποτυπωνόνταν στις νεκροκεφαλές με γκραφίτι.

“Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει”, με αυτή την ιαχή οι φανατικοί οπαδοί του Μαρουλιού έδωσαν το δικό τους βροντερό παρών απόψε για όσα διαδραματίστηκαν στην περιβόητη Ριζούπολη σχεδόν προ δεκαετίας.

Ο Ιορδάνης όντας σκληραγωγημένος, αιμοδιψής χούλιγκανς από την πιο κακόφημη συνοικία του Κολωνακίου (το αντίστοιχο Bronx της δεκαετίας του ’80), λίγο πιο πάνω από την gallery του Κωστέτσου και του Γαβαλά, πρωτοστάτησε της πορείας.

Ο Ιορδάνης δεν χαμπάριαζε τίποτα. Μπορεί να μην του σηκωνόντανε, αλλά δεν μάσαγε την τσαπού του. Κανείς στην γειτονιά του Κολωνακίου δεν ήθελε να έχει ντράβαλα με τον Ιορδάνη.

Έτσι όταν ο ήρωας της ιστορίας μας, ο ανίδρωτος μπουκμαμάς Γιάννης Γκιωνάκης, ο χλεχλές του Κολωνακίου με το μαντηλάκι μέσα από το πουκάμισο του σε στυλ Μπον Βιβέρ, ο καρπαζοείσπρακτορας του σχολείου, ο μετέπειτα Γιωτάς, ο δικός μας Ιορδάνης, επέστρεψε σαν κλαμένο νιμού από το ΟΑΚΑ στις 18 Μαρτίου του 2012, ημέρα Κυριακή, το μόνο που φρόντισε να κάνει ήταν να αλλάξει το σερβιετάκι του (διακριτικό σερβιετάκι Serena με φτερά προστασίας,  “σίγουρη όσο και αθέατη”) και να πάει κατευθείαν για ύπνο με τον 'φωτεινό αγκαλίτσα' στο προσκεφάλι του.

Στον αντίποδα, η παντελονάτη ομάδα του Πειραιά μετά το Κυριακάτικο ξεκώλιασμα της ζέλας, συνέχιζε και συνεχίζει να βιώνει μια παρατεταμένη, επίμονη, δυνατή  - σαν από ατσάλι - στύση, που άρχισε από το Έπος της Ριζούπολης, και ακόμα να ολοκληρωθεί. 

Μία στύση σταθερή, αμετακίνητη, κραταιά, αγέρωχη και πανταχού παρούσα.

Πριαπισμός.

Κολώνια Μυρτώ με άρωμα Λεμόνι και Λεβάντα.

Σαν σήμερα πριν από 16 χρόνια - και συγκεκριμένα στις 16 Φεβρουαρίου του 1996 και ημέρα Κυριακή, η βαριά κολώνια του ποδοσφαιριστή του Πανιωνίου Κατσιαμπή, Μυρτώ με άρωμα λεμόνι (αν και οι γνώμες διίστανται με πολλούς ακόμα και σημέρα να υποστηρίζουν ότι η κολώνια Μυρτώ που φόραγε ο Κατσιαμπής ήτανε με άρωμα Λεβάντα) γκρέμισε τον ποδοσφαιριστή του Π.Ο.Α Γου Χου του Γεωργιάδη στο γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη.

(((((((Λα,λα-λα-λα-λα-λα, Μυρτώ! Λα-λα-λα-λα-λα-λα Μυρτώ!)))))) 

“Ά-μπε-μπα-μπλόμ. Ά-μπε-μπαμπλόμ, τουκιθεμπλόμ, μπλί-μπλόμ! Ποιά Μυρτώ ανέτρεψε τον Γου Χου του Γεωργιάδη;;”

Ο διαιτητής Σπανέας δίχως να χάσει λεπτό υποδεικνύει αστραπιαία την εσχάτη των ποινών. Μια ορθή και γενναία απόφαση από τον Αθηναίο διαιτητή Σπανέα που παρά τις όποιες διαμαρτυρίες των Νεοσμυρνιωτών, ήτανε μια κλασσική περίπτωση πέναλτι - μαρς (σοκολάτα με γέμιση φυστίκι). Και στην τελική, δεν γίνεται κύριε Κατσιαμπή να φοράς πατσουλί άρωμα Μυρτώ από το μπακάλικο της γειτονιάς και να πλησιάζεις τον Κολωνακιώτη ποδοσφαιριστή του Κολωνακίου που έχει συνηθίσει μόνο τα Armani, Dolce & Gabanna και Jean Paul Gaultier φρου-φρου αρώματα σε φαλλικό σχήμα μπουκάλι. Είναι θέμα κοινωνικής τάξης και ως εκ τούτου σωστά εδόθη το πέναλτι.   

Ας θυμηθούμε για λίγο την επίμαχη φάση, αλλά κυρίως την προπαγάνδα που ακολούθησε με υποβολιμαία άρθρα που πρόσπαθησαν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια.

Φροοουυυυρ! Πέναλτι!

Αμετάκλητος ο διαιτητής Σπανέας στα “μα, μου, μα, μου, μα μου, μα, μου” του μετέπειτα γενίτσαρου Λεωνίδα Βώκολου. 

         Ναι, και η βαριά κολώνια Μυρτώ σε χτύπησε στα κωλοβάρδουλα και

έπεσες σαν το τσουβάλι με τις πατάτες.

Αυτά τα πράγματα καλό είναι να μην γίνονται.

Υποβολιμαίο άρθρο που αφήνει σαφείς υπόνοιες ότι ο κόσμος όντως γελάει με την διαιτησία του Σπανέα. Σαν δεν ντρεπόμαστε λιγάκι, λέω εγώ.

Υποχρεωτική ανάγνωση από ιστοσελίδες της εποχής.

http://www.hyper.gr/makthes/960219/60219c24.html

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=3649627&publDate=22/2/1996

Ζμπάογκ: τα πυαλά μας μονάνε.

Όπως η Περσέπολις που έχει έδρα την Τεχεράνη και είναι η πιο λαοφιλής ομάδα του Ιράν, έτσι και Ο υπέροχος λαός του ΜΠΑΟΚ (κάνε κλικ πάνω στον υπέροχο λαό του ΜΠΑΟΚ, έχει κίντερ-έκπληξη), ή Ζμπάογκ που έχει έδρα την Σόφια, είναι μακράν η πιο λαοφιλής ομάδα στα εδάφη των βόρειων Βαλκανίων. Ο Ζμπάογκ αξίζει πολλά. Ξέρει τι θέλει και τι ζητά κάθε μέρα όλη μέρα, σαν ένα διακριτικό σερβιετάκι serena με φτερά προστασίας.

Το κατεστημένο, όμως, το κράτος του Πειραιά, το παρακράτος της ΕΠΟ, η μαφία του Πειραιά, το ΜΕΤΡΟ, η Ολυμπιάδα, τα περιστέρια στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια, ο Γεωργίου ο Φαφούτης, το οξυγόνο, το όζον, η χλωρίδα και η πανίδα, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, οι Νεφελίμ και Ελοχίμ, ο Τέρενς Κουίκ, ο Στέφανος Χίος, το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου, ο Καμπαμαρού, η Κάντυ-Κάντυ, ο Άντονυ, ο Ιππότης της Ασφάλτου, ο Αλέξης “ωωωωπ” Κωστάλας, ο Μέισον Κάπουελ από την Σάντα Μπάρμπαρα, ο Ριτζ, η Κάρολαϊν και ο Θόρν φροντίζουν να κόβουν πάντα τα φτερά του περήφανου δικέφαλου αετού κάθε φορά που αποπειράται να πετάξει προς την κατάκτηση του Ελληνικού Πρωταθλήματος. Εξ ου γιατί χρησιμοποιεί σερβιετάκι με φτερά προστασίας, έτσι ώστε να του παρέχει ομαλή προσγείωση και φρεσκάδα κάθε μέρα - όλη μέρα!

*Εδώ μπορούμε να θαυμάσουμε το ανυπέρβλητο Βυζαντινό έμβλημα του υπέροχου λαού του ΜΠΑΟΚ: το τετράφυλλο τριφύλλι με το πράσινο πέταλο. Χαριτωμενιές το ανάγνωσμα.

Στις 5 Φεβρουαρίου 2012, ημέρα Κυριακή και ώρα 19:30, o Υπέροχος λαός του ΜΠΑΟΚ συναντήθηκε με την ομάδα που εκπροσωπεί ότι βρώμικο και σάπιο υπάρχει στον Ελληνικό Αθλητισμό εν γένει. Ο Ύπέροχος λαός του ΜΠΑΟΚ υπέστη μια σφαγιαστική διαιτησία άπό τον στημένο από το Κράτος του Πειραιά διαιτητή Γιάχο. Ο Γιάχος αρνήθηκε να δώσει 8.798 πέναλτι στον Υπέροχο λαό του ΜΠΑΟΚ, και δύο ελεύθερες βολές. Ενώ, σύμφωνα πάντα με τον κανονισμό του ΚΑΠ (από αυτά που ξέρω δηλαδή, γιατί δεν είμαι και νομικός), το Κράτος του Πειραιά θα έπρεπε να παίζει με 7 παίχτες από το 10 λεπτό.   

Το Κράτος του Πειραιά είναι υποχθόνιο, τετραπέρατο και μισητό σε όλα τα πέρατα της Γης. Εις το παρελθόν, αποπειράθηκε να κλέψει, μέσα από τα χέρια του Υπέροχου Λαού του ΜΠΑΟΚ, τον απόλυτο Έλληνα ποδοσφαιριστή που ακούει στο όνομα Γιώργος Best Κούδας. Μερικά χρόνια αργότερα, το Κράτος του Πειραιά θα παίξει μπάλα με την προτομή του Best Κούδα, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι τα αυτιά του Κούδα δεν χωρούσαν στην τσάντα.

Όπως και να 'χει, ο Υπέροχος λαός του ΜΠΑΟΚ δεν μασάει. Δεν πτοείται από τέτοιες τακτικές τρομοκρατίας και τραμπουκισμού. Είναι εδώ, ενωμένος δυνατός, και θα παλέψει για το δίκιο του. Για το δίκιο του εργάτη, του μετανάστη, του απλού πολίτη. Γιατί εγώ, εσύ, αυτός, αυτή και τα μυστήρια, όλοι μας, είμαστε ΜΠΑΟΚ.  

Με μια λιτή, πλην καυστική, ανακοίνωση που εξέδωσε ο Υπέροχος λαός του ΜΠΑΟΚ, φροντίζει να τονίσει ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν θα φέρει καμιά ευθύνη για τυχόν επεισόδια από τους γνωστούς-άγνωστους Μαλαματινάδες και Αμπαλαέο. Το Κράτος του Πειραιά δεν μπορεί να εμπαίζει με τον ιστορικότερο σύλλογο της Ελλάδος που έχει ως έμβλημα το πράσινο τετράφυλλο τριφύλλι και το πέταλο του ευνουχισμένου αλόγου. Η ανακοίνωση έχει επιθετικό ύφος ρίχνοντας έτσι γροθιά στο μαχαίρι και στο πιρούνι, τονίζοντας παράλληλα όλα τα κύρια χαρακτηριστικά που ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΥΝ τον Υπέροχο λαό του ΜΠΑΟΚ. 

 * Η ανακοίνωση που εξέδωσε ο Υπέροχος λαός του ΜΠΑΟΚ. Ξεκάθαρα μπορούμε να εντοπίσουμε τα συστατικά που κρατάνε ενωμένο τους Αμπαλαέο, σαν μια κρέμα μπεσαμέλ, εναντίον του Κράτους του Πειραιά.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: oι 300 της Βουλής θα βρουν τον υπέροχο λαό του ΜΠΑΟΚ απέναντι τους αν συνεχιστεί αυτό το βιολί. Αυτός που θα τους αντιμετωπίσει δεν είναι άλλος από τον τραγουδιστή-ποδοσφαιριστή της rock μουσικής, Bruce Τheo Springsteen. 

* Ο Τheo Bruce Zagorakis για φωτογράφιση του νέου του δίσκου "Τhe times they are a-changin'".

Ζμπάοκ και τα πυαλά μας μονάνε.  

Σαν σήμερα: 100000000004 χρόνια.

Σαν σήμερα:

• στις 3 Φεβρουαρίου του 1488, ο Πορτογάλος Βαρθολομαίος Ντιάζ φτάνει στον Κόλπο (μέσα στον Κόλπο) Μόσσελ, περνώντας από το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας στην Νότια Αφρική και γίνεται έτσι ο πρώτος γνωστός Ευρωπαίος (μετά τον Μπαναηναϊκό) που φτάνει τόσο νότια.

• στις 3 Φεβρουαρίου του 1959, δύο από τους πρωτοπόρους του ροκ εν ρολ, ο Buddy Holly και ο Ritchie Valens, σκοτώνονται σε αεροπορικό δυστύχημα, στην Αϊόβα των Η.Π.Α. Η μέρα αυτή έμεινε γνωστή ως η “Μέρα που Πέθανε η Μουσική. ”

• στις 3 Φεβρουαρίου του 2011, έφαγα ένα σουβλάκι με μπόλικο τζατζίκι και χαλούμι και δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ.

• στις 3 Φεβρουαρίου του 1908, ιδρύεται (λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα) η χαζοχαρούμενη ομάδα του Π.Ι.Κ.Π.Α. Εξ ου και το απόφθεγμα της “χαίρεται η Ελλάδα που έχει τέτοια ομάδα.”

Το αρχικό έμβλημα της ομάδος του Μπαναήναϊκου: o μουστακοφόρος διανοητικά καθυστερημένος κύναιδος, ο ανίδρωτος μπουκμαμάς Γκιωνάκης, ο πούδρας, ο χαλβάς και φλούφης Κολωνακιώτης ονόματι Ιορδάνης.

Το λοιπόν. Σήμερα γιορτάζουμε τα 104 χρόνια της ιδρύσεως του Π.Π.Ο. που από τον πρωκτό του εγγενήθη ο Π.Ο.Α. που εν συνεχεία, με την σειρά του γέννησε, έφερε στον μάταιο τούτο κόσμο, μέσω καισαρικής, την ομάδα με σήμα το μαρούλι, Π.Α.Ο.

Οι οπαδοί του Π.Π.Ο. είναι φιλάσθενοι, πέραν του δέοντος ευγενικοί και καταδεχτικοί. Όταν δε απευθύνουν τον λόγο στον συνομιλητή τους φροντίζουν πάντα να χρησιμοποιούν πληθυντικό της ευγενείας. Φερ'ειπίν: 
 - “Μητέρα, σας παρακαλώ, μπορείτε να μου φέρετε το κασκόλ από το δωμάτιο μου. Έχω να πάω γήπεδο. Σας ευχαριστώ πολύ! Πείτε στον πατέρα ότι δεν θα αργήσω”. 

Αν μην τι άλλο, οι οπαδοί του Π.Π.Ο. είναι πάντα με το 'σεις και με σας'. Είναι τρυφεροί, φιλεύσπλαχνοι και απαλοί (στην Ελληνιστί soft) σαν την καρδιά ενός μαρουλιού. Η καρδιά τους είναι τόσο αγνή, σαν την πηγή της νιότης στη ρίζα του ψηλότερου βουνού της Μονεμβασιάς. Σαν το ανάλαφρο χιόνι που σκεπάζει τις κεραμοσκεπές των σπιτιών της Κοζάνης το καταχείμωνο. Καλή ώρα σαν σήμερα: ημερομηνία κατάνυξης για την ίδρυση του Π.Π.Ο.

Σήμερα, μαζί τους, μαζί σας, μαζί με τους τρυφερούς σαν το χιόνι, σαν την καρδιά ενός μαρουλιού, οπαδούς του Π.Π.Ο., μαζί με όλη την Ελλάδα και τους Έλληνες της Υφηλίου γιορτάζουμε τον εορτασμό 1000000000004 χρόνων (σύμφωνα πάντα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) από την ίδρυση του Μπαναηναϊκού Αθλητικού Ομίλου.

Zήτω το Έθνος. Ζήτω ο Γιώργος ο Παπανδρέου.

Οι Κινέζοι, ή οι Γιαπωνέζοι, οι Ασιάτες έστω να είμαστε μέσα και να το χούμε σιγουράκι, λένε ότι μια είκονα είναι όσες χίλιες λέξεις. Χίλιες λέξεις, όμως, είναι πιο ικανές να περιγράψουν μια εικόνα. Τουτέστιν:

αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματααηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματααηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματααηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματααηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα αηδίες και ξεράσματα, αηδίες και ξεράσματα